23 april 2016 – Column Michiel Beemster: Frustratie
Het is heel makkelijk om via Facebook, Twitter of via andere sociale media kanalen je frustratie te uiten, heerlijk zeiken en commentaar geven op alles wat niet goed is of alles wat helemaal anders moet, het is zo makkelijk. Het is ook heel makkelijk om een column te wijden aan alles wat frustreert en in die column even lekker zeiken over alles en iedereen die zeikt over het gene wat je doet.
Zeiken het is mij te makkelijk.
Makkelijk, veel te makkelijk, ik ga het echt niet doen, ik ga echt niet zeiken over al die zeikerds die zeiken over alles en nog wat. Het is wel heel aantrekkelijk natuurlijk om het wel te doen, want hier achter mijn laptop kan ik de frustratie wegschrijven en niemand die ik in de ogen hoef aan te kijken en niemand die een tegen reactie geeft, want ze lezen het pas later of misschien lezen ze het helemaal niet en ik ben dan wel lekker van mijn frustratie af.
Nee, ik ga het niet doen, ik ga het echt niet doen. Zeiken het is mij te makkelijk.
Gisteren zat ik bij de kapper. Mijn kapper is een hele lieve Syrische man, gevlucht uit zijn land, als hij daar over praat zie ik het grote verdriet in zijn ogen, heel erg sneu. Gisteren vertelde hij mij iets wat mij verbaasde. Hij vertelde: Iedereen denkt dat ik op een kameel door de woestijn reedt in Syrië, dat ik een schapenherder was en dat ik in een totaal onbeschaafd land woonde. Nederland kan veel leren mijn land, met heel veel zaken lopen ze in Syrië ver voor, op het gebied van schoonmaken, verzorging en communicatie. Ik zei: De eerste twee weet ik niet, want ik ben er nog nooit geweest, maar communicatie, hoe bedoel je dat dan? De kapper: In Syrië praten we met onze buren en dan niet alleen de naaste buren, als iemand zijn troep niet opruimt of als iemand zijn auto dubbel parkeert loop je er even heen en vraag je of ze het even opruimen, dat is dood normaal. In Nederland maken ze er een foto van en posten ze een bericht op Facebook en is de toon vaak niet normaal. Ik zei: Maar het is beide een vorm van communicatie, alleen anders. Mijn kapper zei: Door elkaar in de ogen aan te kijken is er meer begrip, je kan het niet eens zijn met elkaar, maar het begrip is er eerder.
Ik hoor u denken, wat loop je nou te zeiken man.
Nou wil ik niet zeggen dat in Nederland dit niet gebeurt, tuurlijk zijn er ook mensen die wel op iemand afstappen. Maar open de Facebook of Twitter app eens en je hoeft niet lang te scrollen voor iemand op iets of iemand loopt te zeiken, het hoort er allemaal bij, maar ik doe er in deze column even een keer niet aan mee.
Ik hoor u denken, wat loop je nou te zeiken man.
Michiel Beemster
