19 september 2022 – Column Marjolijn Dölle: Global Goal 17: “Partnerschappen om doelen te bereiken”
Ik ben ongelooflijk bezorgd over hoe de samenleving zich ontwikkelt. In alle opzichten nemen verschillen en tegenstellingen toe. Politieke partijen die tegen elkaar opschreeuwen in plaats van samenwerken aan een gemeenschappelijk doel. Belangenbehartigers die nauwelijks oog hebben voor de zorgen en intenties van de andere kant van hun gelijk. Gedupeerden en kansarmen die steeds verder in de put raken tot bijna mensonwaardige situaties. Moet ik nog voorbeelden noemen? Asielzoekers, minima, boeren, natuurbeheerders, Groningers. NS personeel, zorgpersoneel, politie en hulpverleners, onderwijspersoneel. Zij die oneindig wachten op goede zorg, zij die geen woning kunnen krijgen, dak- en thuislozen……de lijst wordt alleen maar groter. Waar gaan we naar toe? In wat voor samenleving willen we wonen?
Door de torenhoge inflatie komen steeds meer mensen in financiële problemen, ook de middeninkomens. Mensen praten liever niet over schulden, zoeken vaak te laat hulp. En dat leidt weer tot sociale isolatie, psychische klachten en zelfs baanverlies.
Hoe moeten we het tij keren? Wat kan ìk doen? Wat kan jij doen?
Op 23 september 2015 hebben alle landen van de Verenigde Naties de Sustainable Developement Goals getekend. 17 ambitieuze doelen, kortweg Global Goals genoemd, waar landen, gemeenten en ook WerkSaam zich aan verbonden hebben, om de wereld in 2030 een beetje mooier te laten zijn. Binnenkort “vieren” we dus de verjaardag van de Global Goals, door de vlag te hijsen en extra aandacht te vragen voor die betere wereld. Maar valt er iets te vieren op dit moment? En dat vraag ìk me af, van nature een rasoptimist die altijd de positieve kant probeert te zien??!
Daarom vraag ik nu van iedereen aandacht voor Global Goal 17: “Partnerschappen aangaan om doelen te bereiken”.
Is dat niet gewoon samenwerken? Niet wegkijken maar je verantwoordelijkheid nemen? Oplossingen zoeken ook als dat moeilijk is? Niet loslaten omdat het toevallig buiten je verantwoordelijkheid valt? Niet over de schutting gooien?
En echt: dat kan op alle niveaus. Dit is daarom niet alleen een oproep aan officiële instanties, maar aan ieder individu, iedere werkgever, iedere collega. Jij, jij, jij. Wees alert. Let op je medemens. Vraag door als je problemen vermoedt. Bied hulp. Luister. Verbind. Laat mensen niet alleen zwemmen als ze het hoofd niet meer boven water kunnen houden. Reik ze je hand. Laat elkaar niet los!
Als we allemaal, echt allemaal samen werken en aandacht geven aan elkaar, zouden we dan toch een mooiere wereld krijgen? Ik denk het wel.
