26 november 2016 – Column Michiel Beemster: Grenzen verleggen
Ik heb het nooit zo op vechten, ik praat liever om iets op te lossen. Niet echt de ‘niet lullen maar poetsen’-versie dus. Als klein jochie noemde mijn kleuterjuf mij altijd haar secretaris, ik haalde de ruziënde kinderen uit elkaar en sprak ze aan op hun gedrag. Praten dus, lekker praten, dat kan soms heel veel, je kan je dan ook afvragen of vechten niet meer humaan is, maar dat terzijde.
Waar wil je heen, je houdt van praten, dat weten we nu wel, leuk dat je niet van vechten houdt, prima eigenschap.
Ik wil toe naar het volgende. Ik ben opgegroeid met voetbal, wielrennen, hardlopen, tennis, badminton en schaatsen. Vechtsport, niks voor mij en mijn familie. Als ik een sport nooit zou beoefenen en niks mee te maken wilde hebben zou het wel een sport zijn die met vechten te maken heeft.
Na kapotte knieën, door het voetballen, bleven er niet vele sporten voor mij over. Fitness dan maar, na wat verschillende schooltjes en clubjes kwam ik terecht bij Sokudo Gym. Uiteraard om te fitnessen, niet om te vechten. Bij Sokudo, wat trouwens een meer dan hartelijke club is, zie ik ze altijd druk bezig met de vechtsport en ik moet zeggen, ik heb meer dan respect voor deze sporters.
Waar wil je heen? Bij Sokudo weten ze ook dat ik zo nu en dan presenteer, zo doen ze altijd mee met de Drakenbootrace tijdens de Waterweek Hoorn en moeten ze de hele middag mijn geblèr aanhoren. Sokudo organiseert elk jaar een fightnight, de vaste presentator kon dit jaar niet, of ik het niet wilde doen. Uiteraard wilde ik dat, ik ga mijn grenzen verleggen.
Moraal, pak als ondernemer ook eens zaken aan die niet heel dichtbij je lijken te liggen. Verleg je grenzen!
