16 maart 2020 – Column Marjolijn Dölle: Corona
Corona! Het klonk een paar weken geleden nog als een vriendelijk woord. Deed mij een beetje denken aan het liedje van de Blue Diamonds, “Ramona, Ramona” of “Corona, Corona”. Daar werd ik nog niet bang van.
De eerste veiligheidsinstructies hebben we ook nog blijmoedig opgevolgd: 20 seconden handen wassen, dan kun je precies 2 x “Happy Birthday” zingen. En sommige collega’s volgden dat keurig op. Lachen!
Maar nu is het toch wel even anders. Het lachen is ons vergaan. De dreiging is enorm. De triagetenten staan al klaar bij de ziekenhuizen. Als er meer mensen ziek worden, dan er beddencapaciteit is, moet er gekozen worden. Wie heeft de grootste overlevingskans? Wie zal het mogelijk toch niet halen? Artsen en verpleegkundigen worden dan voor een duivels dilemma gesteld. Beslissingen op leven en dood moeten dan gemaakt worden.
Om dat duivelse dilemma te voorkomen, moeten we zo veel als mogelijk binnen blijven. Maar wat doe ik met de bedrijven van WerkSaam? Productiebedrijven waar voornamelijk kwetsbare mensen werken? En voor wie dagritme en structuur zo belangrijk is? Ook dit is een dilemma, al is het minder duivels dan waar de artsen en verpleegkundigen voor staan.
Kwetsbare mensen wil je nu het liefst thuis laten zijn. Maar juist voor veel kwetsbare mensen is werkloos thuis zitten een hele grote straf. Heel veel van onze mensen willen zelfs hun vakantiedagen nooit opnemen. Werk betekent alles voor hen. En wat als we onze opdrachtgevers kwijt raken? Hebben we dan nog wel werk voor onze kwetsbare collega’s als deze crisis weer voorbij is?
Natuurlijk ben ik niet de enige met duizendeneen vragen. Natuurlijk sta ik niet alleen in al mijn zorgen. Natuurlijk weet ik, dat het terugdringen van het aantal besmettingen prio 1 is. En dus stel ik nu als belangrijkste prioriteit: Rust bewaren! Richtlijnen naleven!
We hebben niet op alle vragen een antwoord. Dat is ook niet nodig. We leven nu van dag tot dag en nemen besluiten op basis van de informatie die steeds weer binnenkomt. We handelen naar bevind van zaken.
Mijn gedachten zijn bij al die ondernemers die hun werk van jaren in 1 keer zien smelten als sneeuw voor de zon. Mijn gedachten zijn bij al die ZZP’ers, die na de crisis van 2008 net weer opgekrabbeld zijn en een goed bestaan opgebouwd hebben. Ze zijn weer terug bij af. Mijn gedachten zijn bij al die mensen die door de aanhoudende economische groei weer kansen hadden op de arbeidsmarkt. Zij staan nu weer achter in de rij.
Wat is dit een slechte film! Ik hoop dat dat deze film snel is afgelopen!
