17 februari 2021 – Gastcolumn Gerben H. Bakker: Een normale baan
En toen trad de lockdown weer in werking. Geen intelligente ditmaal maar eentje met het lompe van een botte bijl. Mijn sociale leven stond na het sluiten van de horeca en de musea al op een laag pitje, maar daar kwam de sluiting van de scholen weer overheen. Mijn vrouw en ik waren er gelaten onder. Dat werd weer thuiswerken en tegelijkertijd de kinderen van onderwijs voorzien. Door schade en schande wijs geworden legden we de lat ditmaal wat lager; met het bieden van structuur en het beperken van de schermtijd waren we al een heel eind op de goede weg. Dit niet uit gemakzucht, maar vanuit de ervaring dat het gaandeweg bijstellen van ambities op dit vlak veel frustraties bespaart. De wetenschap dat ons ongemak van tijdelijke aard is diende als troost en houvast.
‘volledig van de radar verdwijnen’
Natuurlijk weten wij dat ons ongemak zich op geen enkele manier verhoudt tot andere lagen in de samenleving. Om te beginnen bij het Dijklander Ziekenhuis; een partij waarmee ik voor mijn werkzaamheden voor het TechniekPact mee samenwerk. Maar ook de verborgen pijn en onzekerheid van ondernemers die maar moeten afwachten hoe deze crisis voor hen gaat aflopen. Lopend door de Hoornse binnenstad zie ik de gesloten winkels en kapperszaken; komen de klanten die nu online hun weg hebben gevonden straks wel terug? En blijven ouders de haren van hun kinderen zélf knippen met de inmiddels aangeschafte schaar en tondeuse? Vanuit mijn werk voor het regionale VMBO zie ik natuurlijk ook dat er leerlingen zijn die volledig van de radar verdwijnen. Kinderen voor wie school naast de lesstof vaak nog belangrijker is als baken van veiligheid en sociale contacten. Al deze beroepsgroepen hebben meer reden tot klagen dan mijn vrouw en ik. Sterker nog: Wij verkeren in de luxe dat wij ons werk grotendeels op afstand en Corona-Proof voort kunnen zetten.
‘maak niet de fout je luxe met een ongemak te verwarren’
Een werkbezoek bij autobedrijf in Hem vlak na het uitroepen van de eerste (intelligente) lockdown was even inspirerend als ontnuchterend. Vooraf belde ik meneer Botman op om te vragen of ik gezien de lockdown nog steeds welkom was bij zijn bedrijf. Natuurlijk was dit het geval, onder toevoeging dat bij hem het werk ‘gewoon’ doorging. Naast de eerder benoemde zorgmedewerkers, docenten en tal van anderen zijn natuurlijk ook onze technici essentieel. Het zou een mooie boel zijn als meneer Botman en zijn mensen massaal in quarantaine zouden gaan. Het trekt een mooie parallel met het boek ‘Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers’. In essentie geeft dit boek aan dat bankiers en vele andere beroepen zonder grote consequenties kunnen gaan staken of in lockdown kunnen gaan. Als de vuilnismannen hier echter en masse toe besluiten lopen de raderen van de samenwerking binnen de kortste keren vast. Het zet ook mij aan tot zelfrelativering; maak niet de fout je luxe met een ongemak te verwarren. Koester je zekerheden in deze gezondheidscrisis en heb je naasten lief. En vergeet ook je waardering niet te uiten aan onze docenten en technische vakmensen.
PS: ‘Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers’ door Jesse Frederik en Rutger Bregman is te bestellen bij je lokale boekhandel.
Gerben H. Bakker
Projectleider TechniekPact West-Friesland
