1 februari 2024 – Column Gerben H Bakker: Sprookjeskasteel van bordkarton
Woensdagochtend 08:00 uur stipt meldden mijn zoon en ik ons voor de afspraak bij de het stadhuis. Wij komen voor een vervangende identiteitskaart voor mijn zoon, lichtte ik ten overvloede toe. Kordaat legde ik mijn paspoort en zijn pasfoto’s op de balie, een goede voorbereiding is het halve werk. Na een beleefde kennismaking bracht de ambtenaar in kwestie de toestemmingsverklaring ter sprake; een document waarin beide ouders moeten tekenen voor goedkeuring. Mijn opmerking dat op het formulier stond vermeld dat deze toestemming voor jeugd tót 12 jaar geldt was aan dovenmansorengericht. Er zat niets anders op; met mijn zoon van 12 lentes fietste ik terug naar huis om de aanvullende handtekening van zijn moeder te scoren.
Waarom een roze sprookjeskasteel van bordkarton verkiezen boven de bladgouden koepel van de Dôme des Invalides?
De school van mijn zoon bestaat 75 jaar. Dit wordt gevierd met een bezoek aan Disneyland Parijs. Een bezoek aan Parijs zonder de stad zelf te bezoeken? Mijn zoon vindt de keuze voor de afrit Disneyland op een steenworp van de Eiffeltoren niet de meest voor de hand liggende keuze. Waarom een roze sprookjeskasteel van bordkarton verkiezen boven de bladgouden koepel van de Dôme des Invalides? Waarom een hamburger eten te midden van Amerikaanse commercie terwijl je ook een eclair kunt eten in het Jardin du Luxembourg?
Oké, deze argumentatie is niet letterlijk opgetekend uit de mond van mijn zoon. Toch was ik trots op zijn stelligheid en voelde de -nu al twaalf jaar lange- indoctrinatie genaamd opvoeding niet als tevergeefs.
Met een bezwete rug betrad ik het stadhuis voor de tweede maal, het formulier voor toestemming met twee handtekeningen in de hand. Gelukkig mochten wij invoegen tussen de lopende afspraken en konden wij snel onze exercitie hervatten. Dit geluk bleek echter van korte duur. De dame in kwestie wees mij op de opmerking onderaan het formulier dat de handtekeningen van de ouders gecontroleerd moesten kunnen worden. Mijn ogen draaiden en tempratuur steeg, deze ambtenaar was standvastig, het werd een erekwestie. Opnieuw stak ik staande op de pedalen de Provincialeweg over om thuis een alternatieve handtekening van moeders op te snorren.
Een paar uur later was de buit binnen; een ijskoffie, een zak zure matten en een nieuw stripboek van Suske en Wiske.
De grote dag komt dichterbij. Met een paar vrienden uit zijn klas heeft mijn zoon afgesproken om inkopen te doen voor Disneyland en de aansluitende twee nachten in de touringcar. Voor de zekerheid souffleer ik een aantal zaken die wellicht van pas kunnen komen; een paar appels, pakjes drinken, fruitkoekjes, zakdoeken en een nekkussentje voor in de bus. Een paar uur later was de buit binnen; een ijskoffie, een zak zure matten en een nieuw stripboek van Suske en Wiske. Eten hoefde hij trouwens ook niet meer; ze waren al bij de FEBO geweest.
Met zweet op mijn rug én bovenlip meldde ik mij voor de derde maal op het stadhuis. Met naast de foto’s, ondertekend toestemmingsformulier nu ook het tweede paspoort in de hand. Zou het vandaag nog lukken? De wanhoop nabij persten wij ons weer in de wachtrij voor de procedure rond de ID kaart.
En toen ging het verrassend snel, nog binnen de twee uur was het moment daar. Na de scan van de vingerafdruk schreef hij zijn initialen C.J. met ferme streken binnen de lijnen. Mijn god, wat houd ik van die jongen. Volgende week kan hij zijn kaart ophalen. Hij kan de wijde wereld in.
