2 juli 2025 – Column Gerben H. Bakker: Eeuwige trouw
Sommige berichten zie je niet aankomen. Hieronder de uitnodiging voor het huwelijksfeest van mijn jeugdvriend. Ik ken hem immers als vrijgevochten en atheïst, en bovenal heb ik hem nooit op een solide relatie kunnen betrappen. Nu is hij door zijn internationale werkveld bij de Verenigde Naties enige tijd uit het zicht verdwenen maar dit was wel een erg grote koerswijziging.
Uit de in met sierletters en bloemversieringen opgemaakte kaart maakte ik op dat de plaats van samenkomst een Schots kasteel werd. Samen met de vrienden van de Don Bosco Mavo uit Heerhugowaard sloeg ik de handen ineen; dit moesten wij met eigen ogen gaan aanschouwen. Gestoken in kousen met Schotse ruit maakten wij de overtocht. Wat is er van onze excentrieke vriend en kroegtijger overgebleven?
Samen met de vrienden van de Don Bosco Mavo uit Heerhugowaard sloeg ik de handen ineen; dit moesten wij met eigen ogen gaan aanschouwen.
Aangekomen bij het oogstrelend mooie kasteel zijn wij gelukkig al snel herkenning en steun in de vorm van moeder en broer. De flowerpower moeder van de bruidegom valt ons als verloren zoons in de armen waarna het ophalen van jeugdherinneringen van start gaat. Zo vermaande zij haar zoon eens wel over zijn longen te moeten roken bij het doorgeven van het rookwaar. Het diner diende zich door alle gezelligheid al snel aan. De tafelschikking wees uit dat ik aan de enige Nederlandstalige tafel was geplaceerd, de andere zestien nationaliteiten waren over de resterende negentien tafels verdeeld. Waar wij vroeger Whoppers aten met onze handen was de dis geëvolueerd naar hert met zilveren bestek.
Waar wij vroeger Whoppers aten met onze handen was de dis geëvolueerd naar hert met zilveren bestek.
Bij aanvang van het diner neemt de broer van de bruidegom het woord. Zou hij de eerste bres gaan slaan in het zorgvuldig opgebouwde imago van de gelukkige? Als gerenommeerd bestsellerauteur en begenadigd redenaar stelt hij ons niet teleur. Als is het maar door de treffende vergelijking tussen een film van Sergio Leone en het liefdesleven van zijn broer; The good, the bad and the ugly. De daaropvolgende fotopresentatie namens de vrienden deed daar nog een schepje bovenop; al zijn de beste foto’s niet door de censuur gekomen. Het was goed zo. We zijn immers niet gekomen op hem af te branden maar met de schone taak hem met beide voeten op de grond te houden. En we zagen dat het goed was. Het binnenvliegen van de uil met de ringen werd dan ook met een luid applaus begeleid.
Dit alles door een verbijsterde internationale gemeenschap gadegeslagen.
Met beide voeten op de grond is onze gemaal het weekend overigens niet gebleven. Bij het rondgaan van de whisky op de dansvloer waande wij ons weer de rebellen van weleer. Van jasjes en dasjes ontdaan werd hij onder de klanken van De Jeugd van tegenwoordig op de schouders genomen. De kelen schor van het meezingen weerhield slechts de inheemse hagedis ons van een plons in de slotgracht. Dit alles door een verbijsterde internationale gemeenschap gadegeslagen. Of deze beelden ook buiten de openbaarheid gehouden kunnen worden kan ik niet garanderen. Zo was het met recht het weekend van de eeuwige trouw. En er is hoop, zelfs voor iemand die uit Heerhugowaard komt.
