20 mei 2019 – Column Marjolijn Dölle: Boodschappen
Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel boodschappen doen. De volgorde van mijn boodschappenlijstje komt nooit overeen met de winkelindeling, dus is er altijd wel iets dat ik vergeet. Ook heb ik een gruwelijke hekel aan onbeheerde winkelwagens, waarvan de tijdelijke eigenaren uitgebreid met elkaar staan te beppen, terwijl hun boodschappen een ander in de weg staan. En dan nog het wachten bij de kassa, het gesjouw en de wetenschap, dat je met een week weer deze narigheid moet doorstaan.
Ik heb het geluk dat mijn man zich bezighoudt met deze niet onbelangrijke taak. Maar toen hij onlangs door ziekte even gevloerd was, zat er na een week niets anders op en ging ik gewapend met een muntje voor de winkelwagen en mijn pinpas naar de supermarkt. Ik was al aardig op weg en stond bij het koelvak om de karnemelk in te laden, toen ik op mijn schouders getikt werd.
Een keurige mevrouw keek mij ietwat nerveus aan en zei: “he, u bent toch de directeur van WerkSaam?“ “Dat klopt”, beaamde ik, waarop ze in tranen uitbarstte en haar armen om mijn nek sloeg. Hevig snikkend ving ik wat woorden op: belastingdienst, huurtoeslag, geen geld, wat moet ik?!
Op dat moment ging er van alles door mij heen. Hoe wanhopig moet je zijn om een wildvreemde in de supermarkt aan te spreken over je problemen? Hoeveel moed is daar voor nodig? Hoe eenzaam ben je, als je niemand hebt om je problemen mee op te lossen? Het raakte mij diep.
Ondertussen zag ik menig vragende blik voorbijkomen en lukte het mij om de armen van mijn nek los te wrikken. Daarmee stopte ook subiet het snikken en keek zij mij hoopvol aan. Ik legde haar uit dat ik hier in de supermarkt niets kon betekenen, en noteerde haar naam en telefoonnummer en vroeg haar toestemming of ik het wijkteam mocht inschakelen. Dat mocht. Thuisgekomen zocht ik meteen contact met het wijkteam en lichtte de situatie toe. Ik weet inmiddels dat er direct actie is genomen.
Gisteren deed ik weer boodschappen. Ik erger mij nergens meer aan. Het besef dat er zoveel mensen zijn met echte zorgen, doen mijn “onzin-ergernissen“ onmiddellijk verdwijnen. Er is in ons rijke land heel veel (vaak verborgen) armoede. En armoede leidt tot sociale uitsluiting en isolement. Dat is afschuwelijk.
Vaak weten mensen met geldproblemen niet wat er voor mogelijkheden zijn om hulp te krijgen. Ze komen in een steeds groter isolement en zien geen oplossingen meer.
Hopelijk krijgt deze mevrouw nu de juiste hulp. Gelukkig gaat er ook landelijk veel verbeteren op het gebied van schuldhulpverlening!
