20 april 2022 – Column Marjolijn Dölle: Iftar
Dit jaar vallen 3 religieuze feesten samen: het christelijke Pasen, het Joodse Pesach en de Ramadan bij de moslims. Dat is bijzonder, want dat gebeurt maar eens in de 34 jaar. Het is voor mij de 2e keer dat ik dat bewust mee kan maken. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het 34 jaar geleden volledig aan mij voorbij is gegaan. Ik heb er toen in ieder geval niets van meegekregen. Nu wel. En dat wil ik graag met jullie delen.
Want dat heeft weer alles met Carnaval te maken?
34 jaar geleden dacht ik niet echt na over hoe andere culturen hun feestdagen vieren. Ik wist nauwelijks wat het vasten van de Ramadan inhield. Maar wat wist en weet ik eigenlijk over het Paasfeest? Want dat heeft weer alles met Carnaval te maken? Carnaval betekent letterlijk “vlees vaarwel”, dat start met 3 dagen uitbundig feest vieren, om daarna veertig dagen te vasten. En met Pasen is er dan de overvloedige Paastafel vol met lekkernijen. Maar van dat veertig dagen vasten -wat overigens niet echt vasten is, maar vooral minderen-, komt nog weinig terecht.
Bij het Moslimgeloof is de vastentijd, de Ramadan wel heel duidelijk: tussen zonsopgang en zonsondergang wordt er niet gegeten of gedronken. Na zonsondergang is er een gezamenlijke maaltijd, de Iftar. Daarbij is er aandacht en zorg voor elkaar, voor de medemens. Is er verbinding met anderen in de samenleving en een open houding naar iedereen.
Wat een warm welkom voelde ik, wat een gastvrijheid, en wat een dankbaarheid
Een paar weken geleden werd ik uitgenodigd door het bestuur van de Turkse Moskee in Hoorn om deel te nemen aan het jaarlijkse Ramadan avonddiner, de Iftar. En afgelopen zondag, 1e Paasdag, heb ik samen met een paar honderd mensen, genoten van die gezamenlijke maaltijd. En vooral ook van de rituelen, het gebed, het gezang en het samenzijn. Wat een warm welkom voelde ik, wat een gastvrijheid, en wat een dankbaarheid alleen al omdat ik de uitnodiging had geaccepteerd en er was. Ik heb diep respect voor al die mensen die zich wekenlang onthouden van eten en drinken, en toch hun dagelijks werk gewoon uitvoeren. Juist door het vasten kom je tot inkeer, zelfreflectie en bezinning. En sta je extra stil bij de medemens, die misschien jouw hulp nodig heeft. Bijzonder, en heel mooi.
Natuurlijk heb ik genoten van de maaltijd en alles wat erbij hoorde. Het heeft mij ook weer aan het denken gezet. Ik heb het steeds over de inclusieve samenleving, en vind dat er voor iedereen een plekje op de arbeidsmarkt moet zijn om echt mee te kunnen doen. Maar houd ik in mijn eigen organisatie genoeg rekening met andere geloven en gewoonten? Ja, binnen WerkSaam hebben wij een gebedsruimte. Maar houden wij rekening met het feit dat als je een hele dag vast het werk ook aangepast kan worden? Houden we rekening met degenen die vasten, door bijvoorbeeld in die periode de traktaties maar eens over te slaan? Het zijn kleine dingen, maar ze kunnen wel het verschil maken, waardoor je echt met iedereen verbinding maakt. We kunnen zoveel leren van elkaar.
Ik ga bij mezelf beginnen, en ik hoop dat velen mij gaan volgen. Laten we ons wat meer gaan verdiepen in de ander. Laten we ons wat meer verdiepen in elkaar. Aandacht, respect, belangstelling….het kost weinig moeite, maar het levert veel op: echte verbinding! Misschien is dat wel een beter woord dan inclusieve arbeidsmarkt. Er wordt altijd gezegd dat je om personeel te behouden moet “binden en boeien”. Daar hoort nog een B bij: Belangstelling! Belangstelling voor de ander. Het is ok wie je bent, hoe je bent, dat je bent….je hoort erbij!
