1 september 2023 – Column Gerben H. Bakker: Uitdaging
De zomer(vakantie) is het uitgelezen moment om de zinnen te verzetten. Het is tijd om de spreekwoordelijke batterij op te laten. Met het doorbreken van de normale routines zoeken we ontspanning en plezier. Daar waar de een zweert bij een vaste strandstoel aan het zwembad beklimt de ander liever een berg met bijhorende ontberingen. Zelf kreeg ik het lumineuze idee om een roadtrip op de Vespa van Hoorn naar Parijs te ondernemen. Dit alles zonder noemwaardige kennis van scootertechniek, contacten aldaar of kennis van de infrastructuur. Je zou het een uitdaging kunnen noemen.
‘Daar waar de een zweert bij een vaste strandstoel aan het zwembad beklimt de ander liever een berg’.
Mijn kritische lezers kunnen gerust zijn; vrijwel alle denkbare tegenslagen zijn ons overkomen. In Holland bleef dit nog beperkt tot een puzzeltocht om alle milieuzones -waar een oldtimer niet langer welkom is- te ontwijken. Dan laat ik achterwege dat ik nog bijna met rugtas en al in de Waal ben beland. Vanaf Wallonië was het de gesteldheid van de wegen die onze aandacht vroeg. Zo waren daar enerzijds de onverharde wegen op het platteland en anderzijds de (snel)wegen waarbij naast het langsrazende verkeer ook de forse kuilen in het asfalt ontweken moesten worden.
Daar waar het landschap meer naar het Zuiden steeds mooier en uitgestrekter werd steeg ook de moeilijkheidsgraad. In willekeurige volgorde noem ik hierbij motorpech, een lege benzinetank, een aanrijding in de grimmige Parijse banlieu Saint-Denis en de navigatie-smartphone al stuiterend over de boulevard. Louter malheur zult u denken. De reis bracht ons echter ook onvergetelijke ontmoetingen met mensen die nooit een Nederlandse kentekenplaat langs zien komen.
Zo bespraken wij al schuilende voor een hoosbui met handen en voeten de politiek onder president Macron en ontvingen wij meer dan eens aanmoedigingen en gelukwensen. Met het rondden van de Arc de Triomph was de uitdaging volbracht; als devoot katholiek sloeg ik een kruisje op de goede afloop. Vervolgens was daar de ontlading op de terrassen van de lichtstad. Met mijn reisgezel en zielsverwant bespraken we onze fascinatie voor de popcultuur uit de Trente Glorieuses, een glas wijn uit de Elsace en een pakje Gitanes binnen handbereik. We hadden het voor geen goud willen missen.
‘Daar waar het landschap meer naar het Zuiden steeds mooier en uitgestrekter werd steeg ook de moeilijkheidsgraad’.
Mijn professionele uitdaging vind ik nog steeds bij het TechniekPact West-Friesland, de samenwerking die ik als projectleider mag trekken. Na vier succesvolle jaren krijgt het project namelijk een verdiend vervolg. Het consortium van onderwijs, overheid en (opleidings)bedrijven blijft hiermee werken aan een sterke technische regio. Mijn opdrachtgevers weten dat ik niet de persoon ben om op de winkel te passen. Zij stimuleren mij dan ook mijzelf uit te blijven dagen. Om ook hier te zoeken naar nieuwe wegen, door te schakelen en open te staan voor verbinding. Voor iedereen die een rol wil spelen in het Pact blijf ik dan ook bereikbaar. Wonderwel heeft mijn telefoon haar stuiterpartij over de kasseien ook overleefd; zou het een voorteken zijn?
